#Victuuri [Omegaverse] ❤Bite Me Please❤ [3]

Title: [Omegaverse] ❤Bite Me Please❤ [3]

Fanfic: Yuri on Ice

Author: FunnyFen / FiFi

Paring: #Victuuri (Victor Nikiforov x Yuuri Katsuki)

Rate : R-18 and Lap Dance

 

ในจักรวาลเดียวกับคู่ซึงจูจู แต่เป็นช่วงหลังจากนั้นอีก 3 ปี

ตอนนี้ยูริอายุ 23 ปี และ พิชิตกับซึงกิล อายุ 20 ปี

แต่งไปแต่งมา…อุ๊ยว้ายย น้ำตาลหก…

นี่มัน… แทบจะแทรก omegaverse เข้าไปไม่ได้เลย (ร้อง ทำไมยาวงี้)

___________________________________________________

 

 

นี่คือ จักรวาลของ Ω Omegaverse Ω

โลกที่ความรักไม่ถูกจำกัดแค่เพศชายหรือเพศหญิง

ประชากรมนุษย์ในโลกใบนี้ถูกแบ่งย่อยออกเป็น

อัลฟ่า [ α ] เบต้า [  β ] โอเมก้า [ Ω ]

โดยมีอัตราส่วนของประชากรในสังคม [ α :   β :  Ω ] = 2 : 7 :1

คู่พรหมลิขิต หรือ คู่พันธะที่มีความผูกพันทางวิญญาณ

เป็นพันธะที่จะสามารถเกิดขึ้นได้เฉพาะ อัลฟ่าและโอเมก้า

เรื่องเล่าของคู่แท้ จึงดูเหมือนจะเป็นเพียงตำนานเมือง หรือ เรื่องเล่าก่อนนอนสำหรับเด็ก

เพราะ การตามหาคนเพียงคนเดียวที่เป็นคู่แท้ท่ามกลางคลื่นมนุษย์มากมายบนโลกใบนี้

…. มีโอกาสที่จะได้พบเทียบเท่ากับการเกิด ‘ปาฏิหาริย์’….

 

 

แต่สำหรับ  ยูริ คัตสึกิ นักกีฬาสเก็ตลีลา สัญชาติญี่ปุ่น

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นโอเมก้า แต่เขาไม่ได้สนใจเรื่องการตามหาคู่แท้

ไม่สนใจที่จะตามหาอัลฟ่าของตัวเอง

ยูริเพียงแค่ปกป้องหลังคอเอาไว้ไม่ให้อัลฟ่าอื่นมาตีตราประทับเพียงเท่านั้น

….จริงๆก็สนใจนิดหน่อย…เพียงแต่ยูริคิดว่ามันเป็นเรื่องของโชคชะตา….

ไม่จำเป็นต้องวิ่งไล่ตามหา เพราะเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม

โชคชะตาจะพาพวกเขามาเจอกันเอง

ในช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด ในโอกาสที่ดีที่สุด

……..และเมื่อเวลานั้นมาถึง……..

…..สิ่งที่เขาต้องทำ…

..ก็เพียงแค่…จับมือยื่นมาข้างนั้นที่ให้แน่นที่สุดก็พอ…

 

 

 ดังนั้น ยูริทุ่มเทใช้เวลาและความอดทนทั้งหมด

เพื่อขัดเกลาเทคนิค ฝึกซ้อมโปรแกรมสำหรับการแข่งขัน

เพื่อที่จะได้อยู่ในสนามเดียวกันกับ วิคเตอร์ นิกิโฟรอฟ นักแข่งสเกตลีลาที่ถูกเรียกว่าตำนานแห่งรัสเซีย ผู้ซึ่งชนะการแข่งขันกรังด์ปรีซ์ไฟนอลติดต่อกันสี่สมัยซ้อน และเป็นแรงบันดาลใจในการเล่นสเกตลีลาของยูริ จนเขาสามารถเข้ามาเป็นตัวแทนนักกีฬาทีมชาติญี่ปุ่นได้

 

……

………

…………………

…………

การแข่งรอบชิงชนะเลิศกรังปรีซ์ไฟนอล

วิคเตอร์ นิกิโฟรอฟได้รางวัลชนะเลิศ สามารถครองเเชมป์กรังปรีซ์ได้ถึงห้าสมัยซ้อน

…..ในขณะที่ ยูริ คัตสึกิ กลับได้คะแนนร่วงลงมารั้งท้ายในการแข่งกรังปรีซ์ครั้งแรก……

 

 

‘แม้แต่ตัวของเขาเองก็ไม่อาจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้’

 

ทั้งๆที่เขาเดินทางไปเข้าร่วมสโมสรที่ดีทรอยท์สั่งสมประสบการณ์เพื่อวันนี้

วันที่เขาจะได้ยืนบนสนามเดียวกับวิคเตอร์!

เเต่เมื่อเผชิญกับแรงกดดันและความเศร้าที่วิคจังตายจากไป ทั้งสภาพร่างกายและสภาพจิตใจจึงยิ่งย่ำแย่

ยูริจึงไม่สามารถแสดงการสเก็ตตามโปรแกรมที่ซ้อมมาได้

‘ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันที่น่าจดจำแท้ๆ’

 หลังจากอ่านข่าวในโทรศัพท์มือถือ ยูริก็พยายามฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้โค้ชเซเลสติโน่ต้องเป็นห่วงแล้วหนีมาสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ

…คนแรกที่เขานึกถึงก็คือ คุณแม่ …

มือกดโทรออกไปหาคนที่ฮาเซ็ทสึ แต่ว่า…

ทั้งๆที่ไม่มีคำตำหนิใดๆ ทั้งๆที่เขาแพ้ แต่ทุกคนก็ยังสนับสนุนและให้กำลังใจ

…..แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกทนฟังไม่ไหว….

“ขอโทษนะครับ ที่ผมทำให้ทุกคนต้องวุ่นวาย” หยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาจากดวงตาหลังกรอบแว่น ก่อนที่ยูริจะกัดฟันพูดตอบแล้ววางสายไป

…ทำไมในหัวใจมันรู้สึกเหนื่อยล้าขนาดนี้….

…ทำไมเขาถึงรู้สึก..เหมือนเขาต่อสู้เพียงลำพัง….

 

ขณะที่ซบหน้าลงกับหลังมือปล่อยให้หยาดน้ำใสไหลรินลงมา ประตูห้องน้ำกลับถูกเตะให้เปิดออก ที่ตรงหน้าของยูริ คือ แชมป์เหรียญทองกรังปรีซ์รุ่นเยาวชน ยูริ พริเซ็ตสกี้ เด็กหนุ่มผมทองในชุดแจ๊คเก็ตลายเสื้อกลับยกขาขึ้นเตะคร่อมเขา แล้วพูดตะคอกแบบแยงกี้โดยไม่เกรงใจหน้าตาหวานๆน่ารักของเจ้าตัวแม้แต่น้อย

 

“เฮ้ย ปีหน้าฉันจะไปแข่งในซีเนียร์โปรแกรมเดียวกับนาย ในการแข่งรายการเดียวกัน…ไม่จำเป็นต้องมีคนชื่อยูริสองคน… คนที่ไร้ความสามารถแบบนายน่ะ ควรวางมือไปได้แล้วนะ ไอ้บ้า!!!”

 

คำพูดรุนแรงที่มาในช่วงเวลาที่จิตใจหดหู่ที่สุด ยิ่งทำให้จิตใจตกต่ำ

ทั้งความคาดหวังของคนรอบข้าง ทั้งความผิดหวัง กดทับลงมาจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก

เหมือนความฝันที่วิ่งไล่ตามมาโดยตลอดสลายหายไปตรงหน้า

‘ถึงผมจะวางมือไป แต่ก็ยังมีนักสเก็ตรุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์อีกมากมายที่จะขึ้นมาแทนที่’

‘เขาควรจะ…วางมือ..ดีมั้ยนะ?’

 

ทั้งๆที่ผู้ประกาศข่าวโมโรโอกะอุตส่าห์พยายามพูดเพื่อให้กำลังใจ

‘อย่าเพิ่งถอดใจ ยังเร็วเกินไปที่เธอจะวางมือ หรือ ถึงจะถูกถามเรื่องแผนการต่อไป จะฝึกต่อที่ดีทรอยท์? เรียนต่อมหาวิทยาลัย? เรื่องต่อจากนี้ว่าเขาจะทำยังไงต่อไป?’

 

แต่ยูริกลับฟังไม่รู้เรื่องเลย ในหัวของเขาตอนนี้เขาไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้น สายตามองไปที่ลูกสุนัขในของเด็กหญิง แล้วก็พาให้นึกถึงเจ้าพุดเดิ้ลสีน้ำตาลตัวน้อย เพื่อนยากสี่ขาที่คอยให้กำลังเขาเสมอมา

‘…ขอโทษนะวิคจัง…’

แต่แล้วเสียงๆหนึ่งที่เรียกชื่อของเขาก็ดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของเขาไปทั้งหมด ยูริรู้สึกเหมือนเหมือนโลกทั้งใบเงียบลง จนมีแต่เสียงๆนี้เท่านั้น

ทั้งๆที่เป็นเสียงที่เขาได้ยินมามากกว่าหลายสิบครั้งผ่านจอโทรทัศน์

 

….แต่พอมาได้ยินด้วยหูของตัวเอง ทำไมมันช่างไพเราะได้แบบนี้….

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างจ้องมองนักกีฬาชาวรัสเซียทั้งสองคนที่เดินลากกระเป๋าเตรียมจะกลับไปพักที่โรงแรม

“ยูริ เกี่ยวกับท่าอิสระของนาย น่าจะใช้จังหวะต่อเนื่องมากกว่า”

“ชั้นก็ชนะเเล้วนี่ จะไปสนใจทำไม เลิกพูดได้แล้วน่า เจ้าบ้าวิคเตอร์!”

แต่น่าเสียดายที่ ‘ยูริ’ ที่วิคเตอร์พูดถึงไม่ใช่ เขา

 

หนุ่มญี่ปุ่นเผลอจ้องมองตามทั้งคู่ไป จนคนที่ตกเป็นเป้าสายตาหันมามอง

….วินาทีที่สายตาสบกัน…หัวใจก็พลันเต้นสะดุดผิดจังหวะ…

ยูริสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเมื่อเห็นรอยยิ้มของวิคเตอร์ เสียงเต้นตึกตักในอกยิ่งดังสะท้อนไปมาในหู

ความรู้สึกตื่นเต้นยินดีตีตื้นขึ้นมาในอกอย่างไร้เหตุผล มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!?

“ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเหรอ..ได้สิ!..”

แต่เมื่อได้ยินประโยคต่อมาของเขา หัวใจที่โลดแล่นก็ดิ่งวูบลงมา

…เขาเพิ่งระลึกได้…เขา คือ ใคร? …และ วิคเตอร์ คือ ใคร?…

ไม่ต้องถามใครที่ไหนยูริก็รู้คำตอบดี

ยูริ คัตสึกิ นักกีฬาสเก็ตธรรมดาๆ กับ Living Legend แห่งรัสเซีย

ไม่ต้องใช้ตามองก็เห็นแล้วว่าใครที่ไม่คู่ควร

ถึงจะเป็นคู่พรหมลิขิต ถึงจะเป็นอัลฟ่ากับโอเมก้า ที่พระเจ้าสร้างให้เกิดมาคู่กัน

แต่เขา..ไม่ต้องการให้ใครมาฉุดให้วิคเตอร์ตกต่ำ

ไม่ต้องการทำให้วิคเตอร์ต้องแปดเปื้อน

 ถึงแม้ว่า….คนๆนั้นจะเป็นตัวเขาเองก็ตาม….

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้… ยูริจึงตัดสินใจเมินหน้าหนีแล้วรีบลากกระเป๋าเดินทางหนีออกมา

ถึงแม้ประกาศผู้ประกาศข่าวโมโรโอกะจะตะโกนเรียกให้เขาเข้าไปถ่ายรุปกับวิคเตอร์ก็ตาม

“คัตสึกิคุง! เธออยากจะถ่ายรูปกับวิคเตอร์ไม่ใช่เหรอ?”

 

ยูริหันหลังเดินหนีจากมา โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีสายตาอีกคู่หนึ่งที่จับจ้องแผ่นหลังของเขาจนจากไปลับตา

 

……………..

……………

…………………

……………

 

ในงานเลี้ยงหลังจากงานกรังปรีซ์ซึ่งเป็นเวทีสำคัญที่เหล่านักสเก็ตจะเรียนรู้ทักษะและมารยาทการเข้าสังคม

ยูริซึ่งสภาพจิตใจยังไม่คงที่ดีนักก็ถูกเซเลสติโน่ลากเข้ามาร่วมในงานเลี้ยง เพราะหวังว่าถ้ายูริได้พูดคุยกับคนอื่นๆบ้างจะช่วยให้สภาพจิตใจของเขาดีขึ้น

แต่โค้ชผู้หวังดีก็ไม่คาดคิดว่าระหว่างที่เขาโดนบรรดาโค้ชคนอื่นๆลากไปก๊งกันที่อีกด้าน

….ยูริจะกระดกแชมเปญเข้าไป 16 แก้ว…..

 

 

ยูริที่เข้ากับนักกีฬาคนอื่นไม่ค่อยได้และไม่อยากพูดคุยกับใครเดินตรงไปเก็บตัวที่มุมหนึ่งของงาน แล้วเริ่มต้นดื่มเงียบๆคนเดียว เพียงไม่นานจากแชมเปญหนึ่งแก้ว สองแก้ว ก็เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆจนถึงแก้วที่ 16 พร้อมๆกับใบหน้าขาวๆที่แดงระเรื่อขึ้น

 

วิคเตอร์ที่จับตามองยูริมาตั้งแต่อีกฝ่ายเข้ามาในงานมองท่าทางที่เริ่มเปลี่ยนไปของอีกฝ่าย จากชายหนุ่มร่างเล็กชาวญี่ปุ่นเอาแต่เดินก้มหน้านิ่งเงียบทำให้แชมป์ในการแข่งขันปีนี้มองตามด้วยความเป็นห่วง กลับเริ่มคลายเน็กไทป์เสื้อสูทด้วยท่าทางที่มีเสน่ห์สะกดสายตาของคนแอบมอง

 

พอรู้สึกตัวอีกทีเจ้าตัวก็คว้าขวดเหล้าแล้วเริ่มออกท่าทางเต้น

แว่นสีน้ำเงินกระเด็นหายไปที่ตรงไหนแล้วก็ไม่รู้

ท่าทางที่น่าสนใจของเด็กที่เป็นคู่พรหมลิขิตของเขา ทำให้วิคเตอร์รีบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้

…ใช่..เขารู้..เด็กหนุ่มชาวญี่ปุ่นคนนั้น คือ คู่แท้ของเขา…

ถึงวิคเตอร์จะไม่เข้าใจว่า ทำไมเด็กคนนั้นถึงเดินหนีเขาไปเมื่อตอนเย็น จนทำให้เขาเกิดความไม่แน่ใจ

…แต่เมื่อได้เห็นอีกฝ่ายในระยะใกล้แบบนี้อีกครั้ง เขาก็ยิ่งมั่นใจ…

….ยูริ คัตสึกิ คือ โอเมก้าคู่พรหมลิขิตเพียงหนึ่งเดียวของเขา…

 

เผลอแค่แป๊บเดียวคนที่ถูกฤทธิ์น้ำเมาเปลี่ยนนิสัยก็เดินเข้าไปหาสมาชิกทีมรัสเซีย ยูริ พริเซ็ตสกี้ แล้วเริ่มท้าดวลเต้นเบรกแด๊นซ์

 

เสื้อสูทตัวนอกถูกโยนทิ้งไป เหลือแต่เสื้อเชิร์ตตัวบางสีขาว

จังหวะเพลงสนุกสนานกับการเต้นที่ร้อนแรง ทำให้เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง

ทุกครั้งที่กระโดดพลิกตัวเสื้อก็พลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาวๆ

ซึ่งมันกำลังทำให้วิคเตอร์รู้สึกอึดอัดใจแปลกๆ…ความรู้สึกนี้ เรียกว่า หวง รึเปล่านะ?

 

ซึ่งมันทำให้หนุ่มรัสเซียรู้สึกยอมไม่ได้จนต้องลงไปเต้นประกบกับอีกฝ่าย วาดลีลานักเต้นเท้าไฟไม่ยอมสองหนุ่มอายุน้อย พอดีกับที่ฝ่ายควบคุมเสียงและไฟของงานเลี้ยงเปลี่ยนเพลงจังหวะช้าสำหรับการเต้นรำ

 

ใบหน้าน่ารักที่แดงระเรื่อเพราะแอลกอฮอล์และความเหนื่อยหันมองตรงมาที่เขา ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามายื่นที่เบื้องหน้า มือขวาผายออกเชื้อเชิญ ในขณะที่มือซ้ายไขว้ไว้ด้านหลัง แล้วโน้มตัวมาด้านหน้าเพื่อขอเขาเต้นรำ…ขอเขาเต้นรำ!

 

ขณะที่ภายในหัวของหนุ่มรัสเซียกำลังตีกันยุ่งวุ่นวายแบบที่นักรักหนุ่มไม่เคยเป็นมาก่อน มือซ้ายก็ถูกมือที่เล็กกว่าดึงรั้งไปกอบกุม แถมช่วงเอวก็ถูกโอบให้เข้ามาใกล้หนุ่มร่างเล็ก กลายเป็นอยู่ในตำแหน่งฝ่ายหญิงไปโดยสมบูรณ์

 

วิคเตอร์ที่มึนงงทำได้แค่ก้าวตามจังหวะเพลงที่อีกฝ่ายนำ ดวงตาสีฟ้าที่เหมือนกับสีสันของสายน้ำมองไปที่ใบหน้าของฝ่ายชายที่โอบเอวเขาเต้นรำ สีหน้าที่สดใสสนุกสนาน ประกายตามีชีวิตชีวา อุณหภูมิของผิวเนื้อที่สัมผัสกัน ลมหายใจกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์

 

ทุกสิ่งทุกอย่างสะกดให้ตำนานที่มีชีวิตของรัสเซียไม่สามารถละสายตาไปจากอีกฝ่าย

เสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นบอกกับเขา ว่าคนๆนี้ คือ คนที่ใช่ของเขา คือ อีกครึ่งชีวิตที่ตามหามานาน

เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามีบางอย่างที่เขาตามหา

ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้ว่ามัน คืออะไร หรือเรียกว่าอะไร

แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าห้ามปล่อยมือจากคนๆนี้

การเป็นที่หนึ่ง ผู้ชนะ อัจฉริยะ หรือ การถูกเรียกว่า คนที่มีพรสวรรค์ ทำให้วิคเตอร์รู้สึกโดดเดี่ยวมาโดยตลอด

ถึงจะมีคู่แข่ง มีคนยอมรับ มีแฟนคลับมากมาย แต่ก็ยังคงรู้สึกว่างเปล่า

ชนะแล้วเป็นยังไง?  ได้รางวัลแล้วไงล่ะ?

….ฝึกซ้อม…. แข่ง…  ชนะ….

เหมือนกับสิ่งเดิมๆที่วนซ้ำไปซ้ำมา

จนถึงวันหนึ่งเขาก็ถามตัวเองว่า

เขาชนะไปเพื่ออะไรกันนะ?

 

วิคเตอร์จึงคิดที่จะพักการแข่ง แล้วออกตามหาแรงบันดาลใจ

…ตามหาเหตุผลที่เขาจะสเก็ต…

เพราะที่ผ่านมา วิคเตอร์มีชีวิตเพียงเพื่อตัวเองเท่านั้น

‘เขาไม่เคยรักและทุ่มเทให้ใครมาก่อน‘

เขาเป็นเพียงแค่คนที่อุทิศชีวิตให้เพียงแค่ลานน้ำแข็งเท่านั้น

 

เป็นเพียงคนเห็นแก่ตัวที่หลี่กเลี่ยงความรัก หวาดกลัวความรัก

…แต่ก็โหยหาความรัก….

 

ที่ผ่านมาถึงจะเคยมีคนรักบ้าง แต่เพราะวิคเตอร์มีนิสัยที่ไม่ใส่ใจผู้อื่น หรืออาจจะเพราะเขารู้สึกว่าความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ นั้นไม่จีรัง เขาจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยง มีความสัมพันธ์เพียงฉาบฉวย ไม่มอบหัวใจให้ใครเพราะกลัวที่จะเจ็บปวด

 

แต่เขาก็แอบหวังว่า เมื่อพบคนที่รักจริงๆแล้วล่ะก็

เขาจะร้องอ้อนวอนให้คนๆนั้นอยู่เคียงเขาตลอดไปและอย่าแยกจากไปไหน

หวังว่าจะให้รักนั้นเป็นรักนิรันด์

ที่ไม่สูญหายเหมือนแบบดวงดาวที่จะหายไปเมื่อรุ่งสาง

….แต่ไม่คิดเลยว่า….จะเจอเร็วขนาดนี้….

วิคเตอร์รู้สึกเหมือนเพิ่งจะได้เข้าใจคำว่า มีชีวิต ในตอนนี้เอง

‘ 2L: Love&Live’

เหมือนเขาจะได้เจอความหมายของคำสองคำนี้พร้อมกันในครั้งเดียว

 

 

เมื่อได้กุมมือกับอีกฝ่ายก็เหมือนว่าโลกทั้งใบพลันเปลี่ยนสีสัน

จากห้องจัดเลี้ยงที่ดูหรูหราน่าเบื่อ ก็เปลี่ยนเป็นฟลอร์เต้นรำที่อบอุ่นสนุกสนาน

ทำให้เพื่อนนักสเก็ตได้รู้จักตัวตนของกันและกันมากขึ้น

‘ขนาดยูริ(รัสเซีย) ยังดูสนุกขนาดนี้เลย’

กว่าจะรู้สึกตัวโอเมก้าของเขาก็ไปเต้น Pole dance กับคริสซะแล้ว

เสานั่น มาจากไหนกัน!

แถมกางเกงยังหายไปอีก!!

ยูริ เธอจะถอดแบบนี้ไม่ได้นะ!!!

ในใจร้องลั่นเมื่อเห็นเสื้อเชิร์ตสีขาวถูกถอดออกไป จนบนร่างสีขาวที่เขารู้สึกหวงจนหน้ามืดตาลายเหลือแค่กางเกงชั้นใน ถุงเท้า เนกไทป์ และสายรัดคอของโอเมก้า แต่เขาไม่ได้เป็นอะไรกับยูริ จึงได้แต่ทนกัดฟันมองอย่างทำอะไรไม่ได้

‘ถ้าเธอเป็นของฉันเมื่อไหร่ จะไม่ยอมให้แตะเหล้าในงานเลี้ยงอีกเด็ดขาดเลย!’

 

ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ อีกทั้งมั่นใจว่า คริส เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะจะช่วยดูแลและไม่กัดโอเมก้าของเขาแน่ๆ วิคเตอร์จึงตัดสินใจเดินเลี่ยงภาพบาดตาที่ชวนให้หงุดหงิด ปลีกตัวออกมาละเลงความโกรธกับค็อกเทลที่บริกรมาเสิร์ฟให้

 

ขณะที่กำลังเหม่อลอยคิดถึงข้อมูลต่างๆของยูริ คัตสึกิ ที่เขารู้ อยู่ๆก็มีคนพุ่งเข้ามากอดเอวของเขาจนแทบจะเซล้มเพราะอีกฝ่ายเทน้ำหนักตัวมาที่เขาหมดทั้งตัว ซึ่งคนที่เหม็นเหล้าหึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย แต่เป็นคนในความคิดของเขานั่นเอง

 

“วิค-เตอร์–หลังจากฤดูกาลนี้จบ…ครอบครัวของผมทำรีสอร์ทน้ำพุร้อน… ดังนั้น..ถ้าผมแข่งเต้นชนะ…คุณจะมาเป็นโค้ชให้ผม..ใช่มั้ยครับ?”

 

จังหวะที่เขากำลังอึ้ง เด็กหนุ่มก็กระโดดกอดคอตะโกนเสียงดังลั่น

“Be my coach! …Victor!!”

ส่งผลให้ดวงตาสีฟ้าที่เบิกกว้างด้วยความตกใจทอประกายละมุมยิ่งกว่าครั้งไหน

รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว และความดีใจเอ่อล้นขึ้นมาในใจ

‘…ได้! ตามที่เธอต้องการ….แต่ฉันเองก็จะไม่ปล่อยเธอไปเหมือนกัน’

วิคเตอร์สาบานในใจตัวเองเงียบๆ

………………….

……………

………………

…………….

 

…..แต่เหมือนโชคชะตาจะอยากให้ความรักครั้งนี้พิเศษขึ้นไปอีก…..

……หรือจะเรียกว่า โชคชะตาเล่นตลกดีนะ…..

….. เพราะยูริดันตื่นขึ้นมาโดยจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย……..

หลังจากนั้น 3 เดือน ยูริซึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยที่ดีทรอยท์พอดี จึงตัดสินใจกลับบ้านที่ฮาเซ็ทสึซึ่งไม่ได้กลับมากว่า 5 ปี

…..ลืมเลือนคนที่เคยได้สัญญากันเอาไว้….

 

กว่าวิคเตอร์จะแข่งระดับโลกจบลง และจัดการธุระเพื่อเคลียร์ตัวเองให้ว่างสำหรับการเป็นโค้ชให้ยูริ

ก็พอดีกับคลิปการแสดงเพลง Stay close to me ที่ยูริสเก็ตโดยเลียนแบบวิคเตอร์ถูกโพสลงในอินเตอร์เน็ต

….Stay close to me ที่หงอยเหงาและเต็มไปด้วยความเศร้าของยูริ….

เจ้าของการแสดงที่มองเห็นถึงอารมณ์ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายในสเก็ตของอีกฝ่ายจึงยิ่งเร่งจัดการคิวงานต่างๆเพื่อไปอยู่เคียงข้าง

‘รอฉันก่อนนะ ยูริ’

 

 

 

 

….ด้ายแดงที่ถูกโชคชะตากลั่นแกล้งให้ยืดยาวออกไป….

…แต่ในที่สุด….เส้นด้ายที่นิ้วนางข้างซ้ายก็ถูกกระตุก…

….ให้เริ่มหดสั้นเข้าหากันซักที..…

 

 

 

ในเดือนเมษา กลางบ่อน้ำพุร้อนกลางแจ้งที่หิมะสีขาวโปรยปราย

วิคเตอร์ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับผายมือมาทางยูริ

“…ยูริ…ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะเป็นโค้ชให้เธอเอง!”

และเมษายนในปีนั้น ก็เป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้เพื่อความรักของคนสองคน

ถึงแม้จะมีเสียงขัดแย้งไม่เห็นด้วย

“วิคเตอร์~นี่เธอจะไปเป็นโค้ชแล้วจริงๆน่ะเหรอ รีบๆเลิกกับเขาซะเถอะน่า

เธอก็รู้ดีนี่ว่ามันไม่ยั่งยืนหรอก เธอไม่สงสารเขาบ้างเหรอ?”

“ฟังนะ ฉันเบื่อจะเห็นนายแกล้งเล่นทำเป็นโค้ชเต็มทีแล้ว”

“โอเมก้าแบบนายใช้อะไรถึงล่อให้วิคเตอร์มาเป็นโค้ชให้ล่ะ?”

 

 

แต่ทั้งสองคนก็ต่างค่อยๆเติบโตขึ้น เรียนรู้กันและกันมากขึ้น

 

‘ฉันจะทำให้เธอเป็นแชมป์ GPF’

“ ถ้าผมชนะ ผมอยากกินคัตสึด้งกับวิคเตอร์ ผมจะชนะไปตลอด

เพื่อที่จะได้กินข้าวกับคุณต่อไป ผมจะเป็นเอรอสที่ดีที่สุดครับ!!”

“ทำไมยูริถึงกังวลล่ะ?”

“ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย! แค่ช่วยเชื่อในตัวผมมากกว่าที่ผมเชื่อในตัวเองสิ!

ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้! ขอแค่อยู่ข้างๆผมแล้วอย่าไปไหนก็พอ!!”

 

……………………….

………………………………….

…………………….

……………

 

โชคชะตาช่างใจร้าย ทั้งที่นำพาพวกเขามาพบกัน แต่กลับสร้างอุปสรรคมาคอยขัดขวาง

…ด้ายแดงที่ถูกโชคชะตากลั่นแกล้งให้ยืดยาวออกไป…

 

…ต้องใช้ทั้งเวลา และความเชื่อใจ เพื่อย่นระยะทางของมันให้สั้นลง…

….และเมื่อด้ายแดงที่หดสั้น…ดึงคนสองคนเข้ามาใกล้กัน…

ด้ายแดงที่พันอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของทั้งสองคนก็จะเปลี่ยนมาพันธนาการหัวใจของพวกเขาเอาไว้

…ไม่ให้แยกจากกันได้อีกชั่วนิรันดร์….

การแข่งขันกรังปรีซ์ไฟนอล, บาเซโลน่า ประเทศสเปน

…ท่ามกลางลมหนาวของเดือนธันวาคมก่อนการแข่งขันกรังปรีซ์ไฟนอล….

…ท่ามกลางบรรยากาศของเทศกาลคริสตมาสและเสียงเพลงแสดงความยินดีที่พระคริสตเจ้าทรงบังเกิด…

 

พวกเขาสองคนยืนอยู่ที่หน้าโบสถ์ La Sagrada Familia

แสงไฟจากตัวโบสถ์ตกกระทบลงบนตัวเรือนของแหวนทองคำบนนิ้วนางในมือขวาที่หนุ่มญี่ปุ่นบรรจงสวมให้

ใบหน้าน่ารักที่แดงระเรื่อและนัยน์ตาสีน้ำตาลแดงที่ไหวระริกทำให้วิคเตอร์อยากจะขย้ำอีกฝ่ายซะตรงนี้

“ผมอยากจะขอบคุณวิคเตอร์ กับสิ่งต่างๆที่คุณทำให้ผมจนถึงวันนี้”

‘ฉันเต็มใจทำเพื่อเธอ’ คือ ความคิดที่วิคเตอร์ไม่ได้พูดมันออกไป

 “ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้ที่ดีกว่านี้…ตะ..แต่ว่า..ผมจะทำให้ดีที่สุด!..ดะ..ดังนั้น..ช่วยอวยพรผม..ดะ.ได้ไหมครับ?” ท่าทางประหม่าและแฝงแววคาดหวังทำให้หัวใจของวิคเตอร์อุ่นวาบ โค้ชหนุ่มจึงฉวยมือขวาของนักกีฬาในความดูแลขึ้นมา

 

“..Sure.. ฉันจะพูดอะไรบางอย่างที่เธอต้องคาดไม่ถึงแน่นอน” ประโยคที่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มดึงความสนใจของยูริให้เงยหน้าขึ้นมาสบกับรอยยิ้มมีเสน่ห์ และก่อนที่ยูริจะทันตั้งตัวโลหะเย็นวาบก็ถูกสวมให้ที่นิ้วนางของเขา

 

ยังไม่ทันได้โวยวาย ก็ถูกหยุดด้วยคำอวยพรในแบบที่คาดไม่ถึงของวิคเตอร์คนเอาแต่ใจ

 

“พรุ่งนี้..เธอช่วยแสดงการสเก็ตที่เธอรักที่สุดให้ฉันเห็นทีนะ..”

 

“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะตัดสินใจยังไง..แต่ว่า..ฉันจะศรัทธาในตัวเธอนะ..”

 

เสียงระฆังของโบสถ์ที่ดังก้องอยู่ในใจ กับคำสัญญาของเรา

 

…ไม่ต้องกลัวไปนะยูริ…

….ถ้าเธอไม่มั่นใจในตัวเอง…ฉันจะเป็นคนที่ศรัทธาในตัวเธอเอง…

เชื่อฉันสิ…ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเสมอ…

 

 

เธออาจจะยังไม่รู้ตัว แต่ฉันน่ะ…ไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอกนะ…

เสน่ห์ของเธอ ความรักของเธอ ที่ฉันเป็นคนค้นพบมัน

ฉันจะไม่ยกมันให้ใคร

………………

………

……………

 

ในงานเลี้ยงหลังจากงานกรังปรีซ์ที่ประเทศสเปน

 

เหมือนเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิมที่ทุกคนลงเอยที่งานกาล่ากลายเป็น Dancing Party

แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม……ใช่ไม่เหมือนเดิม….

วิคเตอร์ที่ถูกทางสมาคมนักสเก็ตเรียกไปคุยธุระ เดินกลับเข้ามาในงานกับอีซึงกิล นักสเก็ตชาวเกาหลีที่ออกไปคุยโทรศัพท์ ซึ่งเมื่อเข้ามาในงานพวกเขาก็ต้องขมวดคิ้วฉับ เมื่อพบกับภาพ

ยูริที่ดื่มแชมเปญ กับ พิชิต จุฬานนท์จนหน้าแดงแจ๋ทั้งคู่

กำลังเต้นอยู่ที่เสา! เสาอีกแล้ว!!

หรือว่า ทุกงานกาล่าจะต้องมีเสา!

แถมพิชิตยังไม่รู้ว่าไปเอารองเท้าส้นสูงมาจากไหน

แถมใส่คนเดียวไม่พอยังลาก ยูริ กับ คริส มาใส่ เต้น Pole dance เป็นเพื่อนอีก

 

อัลฟ่าสองคนมองสบตากัน ก่อนจะพยักหน้า แล้วตรงเข้าไปแยกคนของตัวเองออกมาทันที

‘ปีที่แล้วเขาอุตส่าห์ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ให้ยูริเมาในงานอีกแล้วแท้ๆ’

 

เมื่อลากโอเมก้าขี้เมาของเขาขึ้นมาบนห้องสูทหรูที่พักของพวกเขาได้แล้ว วิคเตอร์ก็ถอดแว่นตาและจัดแจงท่าทางให้อีกฝ่ายนอนได้สบาย ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินหนีออกมานั่งที่เก้าอี้ในห้องนั่งเล่น

 

‘…ยูริ… เธอชอบทดสอบความอดทนของฉันซะจริงนะ…’ บางที วิคเตอร์ก็ อดนับถือตัวเองไม่ได้ ที่จนป่านนี้ เขาก็ยังอดทนไม่ตีตราประทับยูริให้เป็นของเขา

 

ยูริจะรู้บ้างมั้ยนะ ว่าใต้เสื้อแขนยาวที่วิคเตอร์ชอบใส่ ตรงท่อนแขนจะมีแต่รอยฟันที่เขากัดตัวเองเพื่ออดกลั้นไม่ให้ไปขย้ำอีกฝ่ายน่ะ

 

การที่ต้องอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับคู่พรหมลิขิตที่ยังไม่ได้ประทับตรา ฟีโรโมนของอีกฝ่ายยิ่งเร่งเร้าให้ร่างกายมีความต้องการมากกว่าปกติ จนวิคเตอร์ต้องรีบตื่นแต่เช้ามาจัดการกับความต้องการของตัวเองให้เรียบร้อย เพื่อไม่ให้อารมณ์ภายในมันพลุ่งพล่านจนเกินควบคุม

 

 

เมื่อได้กุมมือกับอีกฝ่ายก็เหมือนว่าโลกทั้งใบพลันเปลี่ยนสีสัน

จากลานสเก็ตที่มีแต่สีขาวของหิมะและน้ำแข็ง ก็เหมือนจะมีสีอื่นๆที่ต่างออกไป

ไม่ว่ายูริจะจำเหตุการณ์ในคืนนี้ที่งานกาล่าในปีก่อนได้หรือไม่ วิคเตอร์ไม่สนใจ

เพราะหลังจากนี้ ตราบจนตลอดชีวิต เขาจะสร้างค่ำคืนที่น่าจดจำกับยูริอีกเท่าไหร่ก็ได้

…ขอแค่ให้ยูริอยู่ข้างๆเขาก็เพียงพอแล้ว…..

….ดังนั้น วิคเตอร์จึงไม่กัดที่หลังคอของยูริ…

….เพราะเขาไม่ปรารถนาจะผูกพันกับยูริด้วยร่างกาย หรือสัญชาตญาณ…..

….เพราะวิคเตอร์..โลภมากกว่านั้น….

….เขาปรารถนาทั้งร่างกายและหัวใจของยูริ….

 

…ถ้าหากจับขังเอาไว้ จะได้เพียงร่างกาย…

…แต่หากคุณสามารถทำให้อีกฝ่ายรักแล้วล่ะก็…

…คุณถึงจะได้ครอบครองทุกอย่างของเขาอย่างแท้จริง…

 

 

‘ฉันจะเดิมพันด้วยหัวใจ ด้วยความรักทั้งหมดของฉัน

ทุ่มเททั้งหมดของฉันให้เธอ

ใช้ทั้งหัวใจและร่างกายของฉันทำให้เธอรักฉัน’

เขาจะไม่ผูกมัดยูริ

แต่เขาจะทำให้ยูริขาดเขาไม่ได้

 

ขณะที่วิคเตอร์กำลังนั่งมองทิศทัศน์ของแสงไฟจากงานเทศกาลที่นอกกระจก อยู่ๆ มือทั้งสองข้างกลับถูกจับยึดแล้วผูกไพล่หลังตรึงไว้กับเก้าอี้ ซึ่งคนร้ายก็จงใจโน้มตัวลงกระซิบเฉลยตัวผู้กระทำผิดกับโค้ชหนุ่ม

 

 

“ผมยังมีด้านที่เป็นอีรอสที่วิคเตอร์ยังไม่รู้จักอีกนะครับ” เสียงกระซิบหวานหู ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงจังหวะเนิบช้า

 

“..ยะ-ยูริ!…” หนุ่มรัสเซียเรียกชื่อคนร่างบางเสียงสั่น เมื่ออีกฝ่ายเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพลางลูบไล้ฝ่ามือไปตามเรือนร่างที่ตอนนี้มีเพียงชั้นในกับเสื้อเชิร์ตสีขาว ส่วนเน็กไทด์เส้นนั้นน่าจะพันอยู่ที่ข้อมือของเขา

 

“ผมจะมัดคุณไว้ เพราะคุณไม่ได้รับอนุญาตให้แตะผมนะครับ” ท่วงท่าบิดเอวยั่วเย้า และฝ่ามือขาวที่ลากไล้ดึงดูดสายตาให้จับจ้องไปตามสัดส่วนที่มือเรียวลากผ่าน ทำให้วิคเตอร์ต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก

 

ในใจคันยิบๆอยากจะถามว่า ‘เธอไปเรียนมาจากไหน’ แต่เขารู้ดีว่าถ้าไม่รีบหยุดตั้งแต่ตอนนี้ ตัวเขาเองจะอดกลั้นความต้องการที่จะขย้ำร่างน่ากินตรงหน้าเอาไว้ไม่ไหว

 

“อ๊ะๆ ไม่หลุดหรอกนะครับ เงื่อนอันนี้คุณคริสสอนวิธีมัดมาให้ผมเองเลย” คริส!! นายสอนอะไรให้ยูริเนี่ย

 

“ยูริ ปล่อยฉัน! เธอไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับอะไร!” วิคเตอร์รีบเตือนด้วย เพราะยูริไม่มีสายรัดที่คอ และกลิ่นฟีโรโมนก็กำลังทรมาณเขาอย่างสาหัส

 

“อืมม ไม่ได้หรอกครับ..เพราะผมรู้ตัวดีว่าผมกำลังจะทำอะไร….วิคเตอร์ต่างหากที่ยังไม่เข้าใจ”

 

“…ฉันไม่เข้าใจอะไร?” ถามเสียงห้วน พร้อมกัดฟัน หันหน้าหนีจากภาพที่ชวนให้สติเตลิดเบื้องหน้า

 

“…คนโง่…..” ขณะกำลังจะอ้าปากถามสิ่งที่ค้างคาใจ ใบหน้าก็ถูกบังคับเชิดขึ้นรับจุมพิตที่ชวนให้หน้าร้อนผ่าว

 

เสียงบดจูบชื้นแฉะ ปลายลิ้นที่เจือไปด้วยรสขมของแอลกอฮอล์กลับกลายเป็นหวานเมื่อบดคลึงกับลิ้นของอีกฝ่าย แทรกนิ้วมือลงในกลุ่มผมสีเงินแล้วบังคับเอียงคอเพื่อเปลี่ยนมุมจูบให้แนบแน่นขึ้น

 

ริมฝีปากบดเบียดแนบชิด ละเลียดเรียวลิ้นไปตามแนวฟันก่อนจะดูดกลืนลิ้นของอีกฝ่ายอย่างยั่วเย้า เมื่อผละใบหน้าออกจากกันบนใบหน้าของวิคเตอร์ก็เลอะไปด้วยคราบน้ำสีใสที่ยังเหลือเส้นสายเชื่อมระหว่างกัน

 

เสียงลมหายใจหอบของทั้งสองคนท่ามกลางจังหวะเพลงเนิบช้า แล้วความรู้สึกเจ็บก็แล่นขึ้นมาเมื่อยูริก้มหน้าลงกัดที่ต้นคอด้านหลัง

 

เส้นแสงและเงาที่ทอดตัวในห้องทำให้วิคเตอร์ไม่เห็นสีหน้าของยูริ

‘เพราะอะไร ทำไม’ คงจะเป็นคำที่วิ่งวุ่นวายอยู่ในหัวสมองของอัจฉริยะแห่งวงการสเก็ต

เขาทำอะไรให้ยูริโกรธรึเปล่า? หรือ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่?

 

“…นี่คือ การลงโทษ…..ที่คุณไม่ยอมกัดผมซักที!…”

และเหตุผลสุดน่ารักก็กระแทกความคิดของเขาตีกลับ 360 องศา

เพราะยูริหลงรักวิคเตอร์ไปแล้ว และก็เฝ้ารอ

แต่จนแล้วจนรอด พ่อสุภาพบุรุษรัสเซียก็ยังคงสงวนท่าที

ไม่ยอมรุกใส่เขาซะที!

 

…..จนยูริต้องปรึกษาพิชิต…และพิชิตคนดี….ก็แนะนำให้ขอคำแนะนำจากคริส….

‘ถึงจะเสียดายวิคจัง แต่ถ้าอีกฝ่ายคือยูริคุง ฉันจะช่วยก็ได้’

‘ขะ..ขอบคุณมากครับ คริสซัง!’

‘อืมม…ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมรุก มันก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องเป็นคนคุมเกมส์เอง’

‘เอ่อ…ผะ..ผม…คงทำไมได้หรอกครับ!!’

‘หืม? เด็กที่เต้นแข่งกับฉันอย่างเร้าร้อนเมื่อปีที่แล้วน่ะ ทำได้อยู่แล้ว’

‘เอ๋? ปีที่แล้ว!??’

‘ก็นี่ไง….’

แล้วยูริก็ได้รับรู้เหตุการณ์ปาร์ตี้แด๊นซ์เมื่อปีก่อน เขาได้แต่ลูบหน้า

ให้ตายเถอะ แบบนี้มัน……เหมือนกับว่า เขา คือ Eros หนุ่มเพลย์บอยที่สลัดรักสาวงามเลยน่ะสิ

มิน่า…วิคเตอร์ถึงบอกว่า รู้จักอีรอสของเขาดี..แถมยังอธิบายที่มาความสนิทสนมที่อีกฝ่ายมีให้ได้อีกด้วย

วิคเตอร์คนบ้า… ทั้งๆที่เขาจำไม่ได้ก็ไม่คิดจะบอก

คนบ้า…. ที่ทำอะไรโง่ๆ ทิ้งทุกอย่างเพื่อมาเป็นโค้ชให้กับคนอย่างเขา

คนบ้า…. ทั้งๆที่คู่พรหมลิขิตอยู่ตรงหน้าแต่กลับอดทนรออยู่เคียงข้าง

‘วิคเตอร์..ทำไมคุณถึงได้บ้าอย่างนี้นะ’

อยากจะหัวเราะ แต่น้ำตากลับไหลออกมา คุณมันบ้า แต่ผมกลับยิ่งรักคุณ

 

ยูริที่รู้สึกอัดอั้นในใจ ทั้งรู้สึกผิด ทั้งอยากจะทำอะไรเพื่อตอบแทนวิคเตอร์

ก็เลยตกหลุม เผลอทำสัญญากับปีศาจสองตัวที่มาเป่าหู

‘เดี๋ยวฉันจะสอนเต้น Lap Dance นะ มันเป็นศิลปะการเต้นอย่างหนึ่ง

เพื่อสร้างสีสันและความพอใจให้กับคนที่เรารัก’

‘นี่….ผมหาเพลงให้ได้แล้วนะ ยูริ!’

‘ใช่แล้ว..อย่างนั้นแหล่ะหนุ่มน้อย เธอมีพรสวรรค์นะเนี่ย ว่างๆก็มาเต้นกับฉันได้นะ (ขยิบตาวิ้งค์)’

‘ถ้ากลัวว่าจะอาย..ยูริ ลองดื่มนี่ดูมั้ย?’

 

 

 

แล้วทุกอย่างจึงมาลงเอยที่สถานการณ์ปัจจุบัน

“…นี่คือ การลงโทษ…..ที่คุณไม่ยอมกัดผมซักที!…” ท่าทางของหนุ่มญี่ปุ่นร่างบางที่อยู่เหนือร่างและใช้นิ้วโป้งปาดเช็ดริมฝีปาก ทำให้หัวใจของวิคเตอร์ยิ่งเต้นถี่

 

เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการสื่อ

นี่มันหมายความว่า ยูริ….รักเขา!

อยากจะยื่นมือไปคว้าร่างของอีกฝ่ายมากอด แต่ติดที่ข้อมือถูกจับไพล่หลังติดอยู่กับพนักเก้าอี้

 

“จากนี้คุณไม่มีสิทธิแตะตัวผม ถ้าผมไม่อนุญาต” ผู้คุมนักโทษเดินกลับไปกดปุ่มเล่นเพลงๆเดิมในโทรศัพท์

 

แต่ความรู้สึกที่ของคนทั้งสองไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

…เพราะมันร้อนแรง และเร่าร้อนขึ้นกว่าเดิม….

“….เอาล่ะ Music On!…”

ร่างเย้ายวนที่ค่อยลากฝ่ามืออวดสัดส่วนของเรือนร่าง

ดึงดูดสายตาให้คอยมองตามฝ่ามือที่ลากไล้ไปตามเส้นโค้งบนร่าง

ค่อยๆหมุนตัวโชว์เรือนร่างทั้งตัว ไปพร้อมๆกับโยกย้ายสะโพกตามจังหวะเพลงเนิบช้า

ลูบไล้บั้นท้ายกลมกลึงให้อีกฝ่ายต้องกลั้นใจอย่างอึดอัด

หัวเราะคิก เมื่อเห็นท่าทางที่มองตามตาค้างของวิคเตอร์ นิ้วเรียวสวยเชยคางของหนุ่มผมเงินขึ้นก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากเกือบจะแตะกัน แต่กลับเชิดหน้าขึ้นหนี เดินถอยหลังห่างออกไปให้ต้องผิดหวัง

รอยยิ้มยั่วเย้าบนริมฝีปากพาให้ใจสั่น ทั้งหงุดหงิด ทั้งร้อนรนกลัวอีกฝ่ายจะหนีไป

โดยที่ไม่ละสายตากับดวงตาสีฟ้าที่ตอนนี้เรืองรองขึ้นจนเหมือนกับสัตว์ร้ายหิวโหยที่ถูกกักขังไว้

ยูริเดินถอยหลังมาจนถึงเก้าอี้อีกตัวที่ตั้งอยู่ด้านหน้าของเขา

 ทุกก้าวย่างทิ้งความเย้ายวนให้ต้องมองตาม

โยกย้ายร่างกายตามจังหวะเพลง แล้ววาดขาข้างหนึ่งขึ้นเหยียบบนเก้าอี้

หันใบหน้าด้านมาเผยยิ้มยั่วเย้า

มือเท้าสะเอวแอ่นแผ่นอกขึ้นโชว์ทรวดทรงของร่างกายที่ผอมบาง

เท้าแขนข้างหนึ่งกับหัวเก้าอี้ บิดเอวบางให้เห็นเส้นโค้งของเอว

เพราะยกเท้าวางอยู่บนเก้าอี้ เมื่อโน้มตัวก้มลงลูบไล้เลื่อนขึ้นจากข้อเท้า

บันท้ายก็จะถูกยกขึ้นมาที่ต่อหน้าของเขา

มือขาวๆค่อยๆไล่เรื่อยขึ้นมาจนถึงต้นขา หมุนวนมือที่บั้นท้ายพร้อมบีบเบาๆ

ลีลาโยกสะโพกของแชมป์กรังปรีซ์ชายญี่ปุ่นช่างเย้ายวนชวนให้ใจสั่น

ยูริที่หันมามองเขาพร้อมกับพูดว่า “Bang This!!” พร้อมขยำบันท้าย

ยิ่งทำให้วิคเตอร์อยากจะกระโจนเข้าใส่แล้วจูบสั่งสอนให้ต้องร้องขอชีวิต

แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ คนที่จะต้องร้องขอชีวิต น่าจะเป็นตัววิคเตอร์เอง

 

 

ท่าทางต่อมาของคนช่างยั่ว ที่ทิ้งตัวลงบนเบาะเก้าอี้ แล้วแยกเขาออกกว้าง

จนเห็นอะไรต่อมิอะไร ถึงแม้จะยังใส่ชั้นใน แต่วิคเตอร์ก็มองเห็นความตื่นตัวภายในนั้น

คนคุมเกมส์สไลด์ตัวลงนอนบนเบาะเก้าอี้ แล้วยกขาเรียวยาวขึ้นสูงเหมือนตอนยืดเส้น

แต่มือซนที่คอยลูบไล้ลากจากต้นขาเข้ามาไล้วนต้นขาด้านใน

ก็ทำให้วิคเตอร์แทบคลั่งใจตาย

แต่เหมือนจะยังไม่สาแก่ใจผู้คุม เพราะโทษทัณฑ์ของนักโทษร้ายแรง

ผู้คุมจึงตัดสินใจก้าวเข้ามาใกล้ สองแขนโอบรอบคอของนักโทษบังคับให้ได้กลิ่นฟีโรโมนจากซอกคอ

เสื้อสูทอามานี่ตัวนอกถูกทอดทิ้ง กระดุมเสื้อเชิร์ตตัวในเองก็ถูกกระชากออก

ร่างบางผละตัวออกมาแล้วหันหลังบนเบียดบั้นท้ายกับแผ่นอกของคนร้าย

วิคเตอร์อยากจะปิดหน้าร้องไห้ ยูริจะทรมาณเขาไปถึงไหนกัน

 

อยากจะหันหน้าหนี แต่สายตากลับไม่สามารถละไปจากอีกฝ่ายได้เลย

อีรอสของยูริครั้งนี้สะกดเข้าเอาไว้ได้ยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

นัยน์ตาสีน้ำตาลแดงเหลียวมามองใบหน้าแดงก่ำที่บิดเบี้ยวไปด้วยความต้องการของโค้ชหนุ่มแล้วยิ้มอย่างพอใจ

เด็กหนุ่มหมุนร่างกลับมาคุกเข่าที่ด้านหน้า บิดเอวอวดแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ

ทำนองเพลงที่มีจังหวะช้าๆฟังสบาย กับ การไล้เลียอย่างเนิบช้าไปบนร่างของโค้ชหนุ่ม

มันช่างทรมาณเขาให้ตายด้วยความปรารถนา

 Drive a man crazy with anticipation and desire

 

สองแขนยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาที่ชื้นเหงื่อและเครียดเกร็ง

ก่อนจะยกร่างขึ้นกลับมายื่นขึ้นที่ด้านข้างโดยจงใจเสียดสีร่างกายกับคนที่ถูกพันธนาการ

โอบกอดรอบลำคอจากด้านหลังแล้วแกล้งหายใจรดใส่ใบหูให้หนุ่มรัสเซียต้องสะดุ้งเล่น

ฝ่ามือขาวลูบไล้เอาเปรียบร่างกายของนักโทษ

ลากผ่านไหปลาร้า ลากผ่านต้นแขนที่มีกล้าเนื้อพองาม

หยุดรังแกที่แผ่นอกกว้าง บิดเค้นให้ยอดอกขึ้นสีระเรื่อ จนนักโทษต้องร้องคราง

 นักโทษไม่มีสิทธิปฏิเสธการลงโทษของผู้คุม

และตอนนี้ ยูริ คัตสึกิ คือ กฎ

จะบังคับนักโทษให้หันมารับจูบร้อนแรง

แล้วลูบไล้เส้นผมสีเงินนุ่มมือก็ทำได้ ไม่ผิดกติกา

ยูริขยับยิ้มกว้างเมื่อทิ้งตัวลงบนตักของนักโทษในอาณัติ

สีหน้าเหมือนสัตว์ร้ายที่โดนกักขังของอีกฝ่ายดูดิบเถื่อน

แตกต่างจากภาพลักษณ์เจ้าชายผู้นุ่มนวลอย่างทุกที

แต่ตัวเขาเองก็แตกต่างออกไปจากยูริตามปกติ

ตอนนี้เขาคือ อีรอส เพลย์บอยเปี่ยมเสน่ห์ที่กำลังยุแหย่สัตว์ร้ายอยู่

บดเบียดสะโพกเสียดสีกับความร้อนผ่าวเบื้องล่าง

จงใจเน้นหนักสลับเบาตามจังหวะของเพลง

ทรมาณสัตว์ร้ายให้ร้องคราญครางขอความเมตตา

สองมือลูบไล้ใบหน้าของอัลฟ่าที่รัก

คนที่เขาเลือกที่จะมอบหัวใจให้

บดเบียดร่างกายเขาหาอีกฝ่าย สร้างความร้อนให้ยิ่งร้อนแรงมากขึ้นไปอีก

ลากปลายนิ้วผ่านริมฝีปากก่อนละสอดนิ้วเข้าไปเล่ากับคมเขี้ยวของอีกฝ่าย

เมื่อเสียงเพลงจบลงก็ได้เวลาที่จะตอบคำถามที่ค้างคาใจ

“….วิคเตอร์ครับ…อยากกัดผมรึเปล่า?…”

นัยน์ตาต่างสีสบประสานกันไม่ละออกไปแม้สักวินาที

มีคนเพียงแค่หยิบมือเท่านั้นที่ได้พบ ‘ปาฏิหาริย์’

“….อา…ยูริ…ดะ-ได้โปรด…ให้ฉันได้ตีตราประทับให้เธอ….”

 

เมื่อยูริปลดพันธนาการที่กักขังสัตว์ร้ายเอาไว้

อ้อมแขนแข็งแรงก็พลัดโอบรัดร่างแล้งฝังคมเขี้ยวเข้าที่หลังคอ

แต่โอเมก้าหนุ่มก็ยื่นมือไปโอบกอดอีกฝ่ายอย่างเต็มใจ

หลับตาพริ้มรับรู้ความรู้สึกเป็นสุขที่เหมือนดวงวิญญาณได้รับการเติบเติม

ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ในระหว่างแข่งขัน หรือ ในลานสเกต

ไม่ได้สวมใส่รองเท้าสเก็ต หรือ ชุดการแสดง

ไม่ใช่ทั้งโค้ช หรือ นักกีฬา

ตอนนี้ทั้งคู่ยืนในระดับเดียวกัน เป็นแค่คนสองคนที่รักกัน

เป็นเพียงแค่โอเมก้าและอัลฟ่าที่เจออีกครึ่งหนึ่งของกันและกัน

“…ผมยินดีเป็นของคุณครับ วิคเตอร์…”

 

 

 

แล้วโลกก็พลิกกลับอีกครั้ง

โดยที่สถานที่จากห้องนั่งเล่นก็ถูกเปลี่ยนเป็นบนเตียงในห้องนอน และคนที่ตกอยู่ใต้อาณัติก็เปลี่ยนเป็นยูริเสียเอง

 

“..อ๊ะ..อื้อออ!..อื้มมม…วิค..เตอร์…อื๊ออ…”

 

นิ้วมือเรียวสวยเชยค้างของวิคเตอร์เชยคางของร่างด้านใต้ให้รับจุมพิตจากเขาแนบริมฝีปากของทั้งสองแตะสัมผัสกัน ก่อนจะบดเบียดเข้าหาอีกฝ่ายส่งปลายลิ้นผ่านริมฝีปากที่เผยอหอบอ้าค้าง แตะทักทายเรียวลิ้นสีชมพูน้อยๆ แล้วลากผ่านแนวฟัน ค่อยๆหยอกล้อกับอีกฝ่ายอย่างอ่อนหวาน ชวนให้หลงใหลเคลิบเคลิ้มเอียงหน้าเปลี่ยนมุมจูบเพื่อสัมผัสทุกซอกมุมของอีกฝ่ายให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ในขณะที่มือที่เหลืออีกข้างก็เริ่มซุกซนสำรวจไปทั่ว

 

คราวนี้เขาจะทำให้ยูริรู้สึกดีจนต้องครางออกมา มากกว่าที่ยูริรังแกเขาไป วิคเตอร์ตั้งปณิฐานอย่างแน่วแน่

 

เสียงเฉอะแฉะของริมฝีปากที่ดูดดุนกัน ดังก้องในห้องที่เงียบสนิท

แต่ไม่มีใครสนใจจะตั้งใจฟังมัน เมื่อความสนใจทั้งหมดถูกดึงไปที่คนตรงหน้า

จุมพิตที่เนิ่นนานพาให้ใจสั่น ความสนใจทั้งหมดถูกดึงดูดไปตามเรียวลิ้นที่ชักพาไปจนเผลอกำเสื้อเชิร์ตของอีกฝ่ายจนยับยู่ยี่

ร่างที่อ่อนระทวยสมองปั่นป่วน เรี่ยวแรงก็เหมือนจะหดหายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มและปรารถนาในกันและกัน

 

อาภรณ์บนร่างหายออกไปตอนไหน แล้วใครเป้นคนถอด ก็ไม่มีใครจำได้ สองมือของทั้งสองฝ่ายต่างวุ่นวายอยุ๋กับการสัมผัสร่างกายของคนตรงหน้า

 

ฟีโรโมนของโอเมก้าถูกกระตุ้นให้ประทุขึ้นมา เพิ่มความร้อนแรงของจุมพิตให้ยิ่งลึกล้ำ โรมรันกันดุเดือดขึ้น

 

เมื่อผละจากกันก็นำพาให้น้ำลายสีใสเชื่อมเป็นเส้นสายระหว่างใบหน้าแดงซ่านของทั้งสองคนที่ริมฝีปากต่างแดงระเรื่อเผยอหอบและฉ่ำวาวด้วยคราบน้ำ

 

ความต้องการภายในจะเร่งเร้าจนวิคเตอร์เริ่มปวดหนึบที่เบื้องล่าง วิคเตอร์น้อยที่โดนรังแกจนร้อนผ่าวทุรนทุรายอยากจะเอาคืนจะแย่อยู่แล้ว แต่เขาก็ไม่ต้องการจะเร่งรีบจนทำให้คนที่เป็นเหมือนอีกครึ่งหนึ่งของจิตวิญญาณของเขาต้องเจ็บ

 

ครั้งแรกของยูริ เขาอยากจะให้อีกฝ่ายรู้สึกดี ถึงเขาจะทรมาณแทบตายแล้วก็เถอะ

แต่เมื่อวิคเตอร์แยกเรียวขาออกกว้างก็พบว่า เขาไม่ได้ทรมาณแค่คนเดียว ช่องทางเบื้องร่างที่ชื้นแฉะบ่งบอกว่า ยูริพร้อมสำหรับเขาแล้ว และอีกฝ่ายก็ดูจะทนไม่ไหวพอๆกัน

 

ยูริที่สลับโหมดกลับมากำลังใบหน้าแดงซ่าน ขัดเขินไปหมดกับการถูกคนที่รักมองเรือนร่างทั้งหมดของตัวเอง แต่ความต้องการภายในที่อยากจะถูกเติมเต็มก็เร่งเร้า

 

“..อ๊ะ…อะ…วิค…อา..” ความรู้สึกอึดอัดเมื่อปลายนิ้วล่วงล้ำเข้ามาในร่างค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความหวาบหวามอย่างช้าๆ ความรู้สึกดีทำให้เรียวขาแยกออกกว้างและแอ่นสะโพกรับสัมผัสอย่างเผลอไผล

 

“…อะ…ฮา…วิค..เต..อร์…อา..” อารมณ์ภายในที่ปั่นป่วนจากทั้งภาพและเสียง รวมถึงกลิ่นกายของอีกฝ่าย ชักนำให้วิคเตอร์เองก็เริ่มทนไม่ไหว เขาเองก็เกือบจะไม่ไหวแล้ว แผ่นอกหอบสะท้อนขึ้นลงจากแรงอารมณ์ที่ลิดรอนสติลงไปเรื่อยๆ

 

“…ยูริ…ให้ฉัน…เข้าไปนะ…” ประคองใบหน้าของอีกฝ่ายขึ้นมามองด้วยสายตาที่มีทั้งความรักและความใคร่ที่อัดอั้นอยู่ภายใน ก่อนจะขอร้องคนรักอย่างอ่อนหวาน

 

“..อึก!..ฮือ….บากะ!…อะ….ฮะ….” ยูริที่ทนมองแววตาของวิคเตอร์ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกปรารถนาในตัวเขาไม่ไหว เลยเบือนหน้าที่แดงระเรื่อและเต้มไปด้วยคราบน้ำตาหันหนีไปอีกทาง แต่ท่าทางที่เหมือนตอบรับกลายๆก็เป็นคำตอบในตัวของมัน

 

 

หนุ่มรัสเซียผมเงินยิ้มอ่อนโยนให้กับคนน่ารักก่อนจะถอนนิ้วที่ชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่น แล้วแทนที่ด้วยความร้อนผ่าวที่อัดแน่นไปด้วยความปรารถนาร้อนแรง แต่ถึงจะพยายามถนอมแต่ก็เผลอสอดใสรุนแรง เพราะภายในที่ร้อนและตอดรัดที่ทำให้เผลอขากสติ

 

“อ๊า!..อึก…จะ..เจ็บครับ!..อะ..วิคเตอร์..อึก.เจ็บ..” หยดน้ำตาร่วงเป็นสายเมื่อถูกแทรกสอดเข้ามาทีเดียวทั้งหมด

 

“อา..ขอโทษ..ยูริ..แต่ฉันก็..อา..ไม่ไหว.เหมือนกัน….” น้ำเสียงแหบพร่าด้วยแรงอารมณ์ เจ้าเสียงเองก็แก้มแดงระเรื่อ หอบหายใจถี่

 

ตอนนี้วิคเตอร์ไม่สามารถควบคุมความต้องการของตัวเองได้แล้ว อาจจะเพราะเก็บกดมานานเกินไป และอาจจะเพราะเหยื่อดูน่ากินเกินไปด้วย

 

ถึงจะเห็นน้ำตาเอ่อคลอในดวงตาสีน้ำตาลแดงคู่สวย และเรียวขาจะกระตุกเกร็ง แต่เขาก็ไม่สามารถจะหยุดให้อีกฝ่ายปรับตัวได้แล้ว เขาทำได้แค่พยายามขยับให้ช้าที่สุด และจูบซับน้ำตาให้เท่านั้น

 

เมื่ออีกฝ่ายปรับตัวได้แล้วจังหวะดนตรีในค่ำคืนนี้ก็เริ่มเร่งจังหวะให้หนักหน่วงร้อนแรงยิ่งขึ้น

นิ้วเรียวขาวซีดที่เปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวลื่นจากภายในร่างของอีกฝ่ายประคองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของโอเมก้าที่รักมามอบจูบที่ยาวนานให้เป้นรางวัลกับความอดทน แล้วก็อดไม่ได้ขอชิมความหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับจะกลืนกินอีกฝ่ายเข้าไป ในขณะที่ขยับสะโพกสร้างความวาบหวามให้กับคู่ชีวิตที่รอคอยมานานจนอีกฝ่ายต้องหอบครางจนแผ่นอกไหวสะท้าน

 

แล้วค่ำคืนนั้น หลังจากความอดทนของ ตำนานแห่งรัสเซียได้พังทลายลง

ยูริก็ต้องรับศึกหนักจากคนที่มักจะใจเย็น มีความอดทนอยู่เสมอ แต่ในตอนนี้กลับจับกินเขาอย่างตะกละตะกราม

….อัลฟ่าคนหนึ่งจะมีคู่พรหมลิขิตของเขา….

 

….คู่พรหมลิขิตที่มีเพียงหนึ่งเดียว….

 

 คู่แท้ เพียงหนึ่งเดียว ที่เพียงแค่มองสบตา พันธะก็จะผูกพันทั้งสองเอาไว้ แม้จะยังไม่ได้กัดอีกฝ่าย

คู่แท้ เพียงหนึ่งเดียว ที่เฝ้ารอคอยและตามหา

คู่แท้ ที่เป็นเหมือน คู่พรหมลิขิต ที่โชคชะตาพัดพาให้มาเจอกัน ท่ามกลางคลื่นมนุษย์มากมายบนโลกใบนี้

 

โอเมก้าที่เป็นคู่แท้ของอัลฟ่าคนนั้นอาจจะเกิดมาก่อน หรือ อาจจะเกิดช้ากว่า

แต่ว่าจะต้องมีอย่างแน่นอน…..คู่แท้แห่งโชคชะตา…..

 

ผมเจอแล้วนะครับพิชิตคุง คุ่แท้แห่งโชคชะตาของผม

แล้วก็ต้องกลั้นใจ…..โทรไปเล่าผลของภารกิจให้กับสองปีศาจทำตามสัญญา

พร้อมกับรูปถ่ายวิคเตอร์ที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่รอยกัด รอยจูบ ส่งไปให้

 

คราวหน้าจะไม่ทำสัญญาปีศาจกับพวกมารร้ายแบบนี้อีกเด็กขาดเลย

ทั้งตัวแม่ ตัวลูกเลยยยยยยย

 

แถมวิคเตอร์ยังทำจนเขาลุกไม่ขึ้น

มันเยอะจนเขาต้องกินยาคุมกำเนิดฉุกเฉินทั้งแผงเลยรึเปล่า ถึงจะพอน่ะ!!

 

 ————————————————————————-

เขียนไปก็เริ่มจะร้องไห้ ในใจท่องว่าเมื่อไหร่จะได้เขียน lap dance

จนตอนนี้ตาลายไปหมดแล้ว ขอมาแก้คำผิดทีหลังนะ

ขอบคุณทุกท่าน  ขอคอมเมนต์ทีนะ Please (สายตาเว้าวอน)

เขียนยาวมากๆๆ ก็อยากได้เมนต์น้า สั้นๆก็ยังดี อีโมติคอนมาก็ดีใจแล้ว

 ข้อมูล:

https://noahxica.wordpress.com/2016/11/19/the-truth-about-victor-and-his-fs/

https://noahxica.wordpress.com/2016/11/07/yoi-yuuris-self-esteem-issue/