I HATE WHEN YOU WERE DRUNK #YuriChuchu

YOI FanFic: I HATE WHEN YOU WERE DRUNK

#YuriChuchu #ยูริพิชิต #YuriOnIce

 

ในโลกของผมที่เต็มไปด้วยสีสันอันสดใส ผมเลือกให้เพื่อนสนิทของผมเป็นสีขาว

เพราะว่าเขาช่างสุภาพนุ่มนวล ขี้เกรงใจ และปรารถนาดีต่อทุกคนที่เขาถือว่าเป็นคนสำคัญ

 

สีขาวที่พิเศษ เพราะสามารถเข้าได้กับทุกสี สามารถเปลี่ยนให้สีฉูดฉาดให้กลายเป็นสีที่นุ่มนวล ภาพวาดที่ขาดสีขาวก็จะดูหม่นเศร้า ขาดความสดใส

 

ผมเลยยึดให้เขาเป็นสีขาวของผม สีขาวที่ผมอยากจะอยู่ข้างๆ

 

อย่างที่พูดไปแล้วว่า รูมเมทของผมเป็นคนญี่ปุ่น…

ผมมองเขาทีไรก็นึกถึงดอกซากุระสีขาวที่เคยเห็นในโทรทัศน์

ผมชอบขนมที่เขาเอามาให้.. ผมชอบท่าทางสุภาพอ่อนโยนของเขา.. ชอบทั้งความหัวดื้อและจิตตก

 

แต่ผมไม่ชอบเวลาที่เขาเมาเลย..

 

“ยูริ! นายดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ”

 

“ผมยังไหว..ครับ..อึ๊ก!..” หนุ่มชาวไทยสายหน้ากับรูมเมทที่เมาจนหน้าแดงตาเยิ้ม ชายหนุ่มร่างเล็กจับแขนของเพื่อนให้คล้องไหล่เขา เพื่อพากลับจากผับ

 

“ทำไมต้องดื่มหนักแบบนี้นะ” พิชิตบ่นพึมพำ จะว่าอกหักก็ไม่น่าใช่ เพราะไม่เห็นยูริจะสนใจใคร.. ถ้ายูริจะมีแฟนเขาก็ต้องเป็นคนแรกที่รู้สิ!! พิชิตถอนใจ พลางรั้งร่างไร้เรี่ยวแรงให้ลงจากรถแท็กซี่เพื่อพาเข้าหอพัก

 

“จริงๆน่าจะเรียกให้ผมมาด้วยกันนะ” ปากก็บ่นไปเรื่อยตามความเคยชิน สองมือก็ปลดเสือเช็ดตัวให้เพื่อนที่เมาไม่รู้เรื่อง เพื่อให้คนเมาหลับสบาย แต่คนเมากลับลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วคว้ามือเขาเอาไว้

 

“อะ! ตื่นแล้วเหรอยูริ?” พิชิตยิ้มทักทาย ก่อนจะกลายเป็นยิ้มค้างเมื่อถูกกระชากจับพลิกลงนอนบนเตียง

 

“ยู..ริ..?..” ชายหนุ่มชาวไทยส่งเสียงเรียกรูมเมทอย่างสับสน แต่ดวงตาสีน้ำตาลแดงคู่นั้นกลับสะกดคำถามมากมายให้หยุดอยู่ที่ริมฝีปาก

 

ใบหน้าไร้กรอบแว่นของเพื่อนสนิทโน้มใกล้เข้ามา..

ใกล้..จนเห็นแพขนตา..

ใกล้.. จนละสายตาไปไม่ได้ ผิวแก้มรู้สึกร้อนจัดจนเหมือนกำลังจะไหม้

 

เมื่อลมหายใจกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์รินรดเหนือปลายจมูก ดวงตาสีน้ำตาลก็ปิดลง เพื่อหลบหนีจากสิ่งที่ทำให้ใจเต้นรัว

 

ยูริ ไม่ใช่แค่เพียงดอกซากุระสีขาว.. แต่ความจริงๆแล้ว เขาซ่อนช่อดอกสีแดงที่แสนเร่าร้อนอันตรายเอาไว้..!

แต่ยิ่งหลับตาเสียงเต้นกระหน่ำก็ยิ่งดังในหู และดังจนอื้ออึงคิดอะไรไม่ออกเมื่อริมฝีปากนุ่มนิ่มแนบลงมาทาบทับ

เขาถูกจูบ เขาถูกจูบ เขาถูกจูบ เขาถูกจูบ ถูกยูริจูบ!!

สมองอื้ออึงตาลายคิดอะไรไม่ออก ทำให้ไม่ทันได้ตั้งรับการรุกคืบของหนุ่มญี่ปุ่นผู้ไร้สติ ลิ้มนุ่มร้อนล่วงล้ำเข้ามาภายในช่องปาก กวาดต้อนรุกรานอย่างเอาแต่ใจ ทั้งดูดเม้มไล่ตามไม่ว่าลิ้นน้อยๆนั่นจะหนีไปที่ตรงไหน จนหนุ่มน้อยผิวแทนแทบขาดอากาศหายใจจึงยอมผละออกมา

“พิชิตโตะคุง หวานจังครับ” ยูริใช้ปลายนิ้วปาดคราบน้ำสีใสที่มุมปากแล้วแลบลิ้นเลียด้วยท่าทางสุดเซ็กซี่จนพิชิตต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใครไปเปิดสวิตซ์ของยู

แต่นั่นไม่สำคัญเท่าจูบแรกของผมโดนขโมยไปแล้ว!

“อึก ยูริ! นั่นจูบแรกผมนะ!” พิชิตโวยวายพยายามผลักรูมเมทออก แต่ยูริไม่ให้ความร่วมมือเอาซะเลย

พวกเขายื้อยุดกันบนเตียง คนนึงก็ขยันเข้ามากอด เข้ามาหอมแก้มนัวเนีย อีกคนก็พยายามหลบ ปัด ผลักออก จนหมอนผ้าห่มตกกระจายลงพื้น

“หยุดเลยนะ! อย่ามาดึงกางเกงของผม!” พิชิตพยายามจับขอบกางเกงขาสั้นยืดย้วยสำหรับใส่นอนของเขาเอาไว้แน่น ไม่ให้เจ้าชีเปลือยครึ่งตัวได้เพื่อนมาเปลือยด้วยกัน

“พิชิตโตะคุงอย่าดื้อสิครับ”

“ยูริต่างหาก หยุดเล่นบ้าๆนะ!”

“ผมไม่ได้เล่น..” นักสเกตชาวญี่ปุ่นโถมน้ำหนักตัวทับร่างของรูมเมท “เพราะผมเอาจริง” จบประโยคก็จูบปิดปากไม่ให้อีกคนมีโอกาสได้โวยวาย

“จูบแรกเป็นของผมแล้ว จะจูบที่ 2 หรือ 3 ก็จะต้องเป็นของผม” แล้วมหกรรมปล้ำจูบก็ทำให้พิชิตแทบสลบ

“อื้อ..!” ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ประท้วงอย่างทำอะไรไม่ได้ แคลอรี่ของคัตสึด้งเนี่ยประมาทไม่ได้เลยนะ! หนักจนทั้งดันทั้งผลักก็ไม่เขยื้อน

คืนนั้นพิชิตจำไม่ได้ว่าจูบกับยูริไปกี่ครั้ง แล้วพวกเขาหลับกันไปตอนไหนก็จำไม่ได้ด้วย แต่เรื่องน่าโมโหที่ทำให้เขาเกลียดยูริตอนเมา ก็คือ..

.

.

.

.

.

“พิชิตโตะคุง ขอบคุณนะครับที่เมื่อวานช่วยพาผมกลับ”

“อื้อ..”

“ว่าแต่..ทำไมปากบวมช้ำแบบนั้นล่ะครับ กินอะไรแล้วแพ้รึเปล่า”

“…………….”

‘เฮ้! นี่จำไมไ่ด้เลย?’ นักสเกตชาวไทยผู้สดใสดั่งแสงอาทิตย์ถึงกับยิ้มค้างเมื่อเจอใบหน้าสงสัยอย่างจริงใจของรูมเมท ดวงตาโตเบอกกว้างอย่างตกตะลึง (อิ)ดอกซากุระความจำเสื่อม…

พิชิตนิ่งไปสักพักก่อนยิ้มกว้างเหมือนปกติแล้วเดินเข้ามาใกล้เพื่อนสนิท น้ำเสียงสดใสเอ่ยเรียกเพื่อนรักที่กำลังเตรียมอุปกรณ์การเรียนให้หันหน้ามาหา

“..ครับ?..” นักสเกตหนุ่มผู้สุภาพอ่อนโยนเหมือนกับดอกไม้สีขาวขานตอบรับชื่อของตน ก่อนจะโดนรูมเมทที่ยิ้มหวานน่ารักจัดการกระชากคอเสื้อวาดแขนเอื้อมกดศีรษะให้รับจูบจากเขา..

ลิ้นน้อยๆที่โดนไล่ล่ามาตลอดทั้งคืนจัดการไล่ต้อนเอาคืนสิ่งที่โดนคนเมานิสัยไม่ดีรังแกอย่างสาสม หนุ่มน้อยกัดริมฝีปากของเพื่อนสนิทที่อึ้งค้างอย่างหมั่นไส้ แล้วจูบซ้ำเบาๆอีกหนึ่งที

“ผมแพ้อาหารญี่ปุ่นที่ชื่อว่า ยูริ น่ะครับ” พูดจบก็หมุนตัวหันหลังปิดประตูหนี ทิ้งให้ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นยืนเอ๋อหน้าแดงแจ๋อยู่ในห้อง

หึ! ทำอะไรกับเขาเอาไว้ ต่อให้เป็นเพื่อนสนิท พิชิตคนนี้ก็จะเอาคืนให้สาสม!

กล้ามาปล้นจูบแรกของเขาแล้วยังลืมได้ลงคอ!

นับจากวันนี้จะจูบคืนทุกวันให้เท่ากับจำนวนครั้งที่นายจูบผมในคืนนั่นเลย!!

จะจูบจนนายไม่กล้าลืมผมอีก

.

.

.

ทางฝั่งคนที่ถูกเพื่อนทิ้ง ก็กำลังยกมือสั่นๆแตะไปที่รอมฝีปากของตัวเอง

‘เมื่อกี้..พิชิตโตะคุง..จูบผม..!?’ ยูริรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ แต่สัมผัส

นุ่มๆอุ่นๆที่แตะลงบนริมฝีปาก เขายังคงจำได้อย่างชัดเจน ยิ่งไล้นิ้วไปตามโค้งของริมฝีปาก ใบหน้าก็ยิ่งแดงขึ้นๆ พอๆกับค.รู้สึกฟูฟ่องในอก

ยูริทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแล้วดึงหมอนมาปิดหน้า.. ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงโดนจูบแต่มันก็ช่วยล้างความหงุดหงิดเมื่อวันก่อนที่เห็นสาวเอาขนมมาให้พิชิตคุง

แบบนี้จะถือว่าเขา.. มีโอกาสเป็นเจ้าของแฮมสเตอร์ไหมนะ..?

เขาจะสามารถครอบครองคนที่เหมือนมี 108 เฉดสีที่แสนสดใสคนนั้นได้มั้ยนะ

ยูริกลั้นยิ้มแล้วกระโดดลงจากเตียง จัดแต่งเสื้อผ้าและทรงผม คว้าเครื่องเขียนเพื่อตามเพื่อนสนิทที่คงจะได้เปลี่ยนสถานะในเร็วๆนี้ไปยังมหาวิทยาลัย

ดีทรอยท์ในวันนี้ อากาศช่างสดใสเหลือเกิน

ไม่ว่าจะตัวผมจะมีสีอะไร หรือเหมือนสีอะไร

แต่ผมตั้งเป้าหมายเอาไว้แล้วว่า จะอยู่เคียงข้างคนที่เต็มไปด้วยสีสันอันสดใสนั้นให้ได้

THE END